လတ္တေလာအေျခအေန

ဘေလာ႔လည္း ဖုန္တက္ေနတာၾကာျပီ…လူကစာေရးဖုိ႔ေတာ္ေတာ္အပ်င္းထူေနတယ္.. ကိုမင္းက်န္စစ္က Tag ထားတာၾကာေနပီ.. ၃ လေလာက္ေတာင္ရွိေနပီထင္တာပဲ.. ဒီေန႔စာေရးခ်င္စိတ္ရွိတာနဲ႔ ျပန္ေရးလိုက္တာပါ….

ေတြးမိေနတာက – Bangkok ကိုျပန္ဖုိ႔…

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ဆင္ျခင္မိတာက – လိုအပ္ခ်က္ေတြအမ်ားၾကီးရွိေနေသးတယ္။

က်န္းမာေရး – ခါးနာတယ္.. ဗိုက္ေအာင္႔တယ္… ေခါင္းမူးတယ္… သြားနာေနတယ္။

ဖတ္ျဖစ္တဲ့စာအုပ္က – ဦးေန၀င္း၏ ျပာတစ္ဆုပ္ႏွင့္ …(ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

ေရာက္ျဖစ္ေနတာက – Singapore ကြ်န္းအႏွံ…& Power House

ေရးျဖစ္ေနတာက – Visual C# Program ေတြ….

နားေထာင္ျဖစ္တာက – Daniel Powter ရဲ႕ Bad Day

ျဖစ္ခ်င္ေနတာက – အလုပ္တစ္ခု ျမန္ျမန္ရဖုိ႔

စားျဖစ္ေနတာက – Fried Chicken Seaweed

သနားေနမိတာက – အိမ္နဲ႔ခြဲေနရတဲ႔ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္….

လြမ္းမိေနတာက – AIT ကေက်ာင္းသားဘ၀….

ေမ့ေလ်ာ့ပစ္ေနတာက – စိတ္ညစ္စရာေကာင္းတဲ႔ အတိတ္ကအေၾကာင္းေတြ….

ခါးသက္ေနမိတာက – ေတြေ၀ တတ္တဲ႔ကိုယ္႔ကိုကိုယ္….

တမ္းတေနမိတာက – ေပ်ာ္ခဲ႔ရတဲ႔ ေက်ာင္းသားဘ၀….

က်ိတ္ၿပီးခ်ီးက်ဴးေနမိတာက – ခြင္႔လြတ္တတ္တဲ႔လူမွန္သမွ်….

က်ိတ္ၿပီးအထင္ေသးေနတာက – သူမ်ားအျပစ္ကိုျမင္ျပီး….ကိုယ္႔အျပစ္ကို မျမင္တတ္တဲ႔သူေတြ…

ဆႏၵမရွိတဲ့ေနရာ – စလံုးကြ်န္း…

ဆႏၵရွိေနတဲ့ကိစၥ – သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျမန္မာျပည္အႏွံေလွ်ာက္လည္ခ်င္တယ္….

မုန္းတီးေနမိတာက – တကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ႔ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္…

ခ်စ္ေနတာက – နားလည္မွဳေပးတတ္တဲ႔ ေမေမ

စိတ္ပ်က္ေနမိတာက – ကိုယ္႔ကိုကိုယ္

လိုအပ္ေနတာက – ရင့္က်က္မႈ

ဝန္ခံခ်င္တာက – စာေရးဖုိ႔အတြက္ပ်င္းေနတယ္….

မိုးလင္းထဲက စဥ္းစားမိတာ စားဖုိ႔ပါပဲ :P

ဒီေန႔ေတာ႔ ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ မန္းေလးက စားစရာေတြကို သတိရေနမိတယ္။

အကုိနဲ႔ ပထဆံုးေရာက္ဖူးတဲ႔ ဗထူးကြင္းနားက ျမွီးရွည္ဆိုင္။ ရတနာပံုေစ်း အေရွ႔ေပါက္နားက ျမွီးရွည္ဆိုင္ ကလည္း ၂၀၀၂ ခုႏွစ္က တည္းက စားလာ ခုခ်ိန္ထိပဲ။ မီးငယ္တို႔က အဲဒီဆိုင္မွာ ဆိုရင္ မုန္႔စားရုံတင္မကဘူး ပုဂံေတြပါ ခြဲတာ။

(၁၆)ေက်ာင္းနားက ျမင္႔လြင္ ၀က္သားဒုတ္ထိုး။ ေနာက္ျပီး လမ္း(၈၀)တရုတ္တန္းအေဟာင္းနားက ၀က္သားဒုတ္ထုိး။ အဲဒီဆိုင္က ေစ်းၾကီးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဆိုင္က သန႔္တယ္ စားလို႔လည္းေကာင္းတယ္။ ထမင္းလည္းရတယ္။ မီးငယ္တို႔ အုပ္စု(၄ေယာက္) သြားရင္ တစ္ခါတစ္ခါရွင္းရင္ ၂-၃ေသာင္းၾကားအျမဲရွင္းရတယ္။ ဟီး ၀က္သား သိပ္မၾကိဳက္ၾကဘူးေနာ္။

(၈၂)လမ္း ေဒၚရွိ ထမနဲ႔ နားက အာပူလွ်ာပူဆိုင္။ အဲဒီဆိုင္က အာပူလွ်ာပူအျပင္ ထမင္းသုပ္၊ မုန္႔ဟင္းခါးသုပ္၊ သေဘာၤသီးသုပ္၊ လက္ဖက္သုပ္၊ ဒညင္းသီးသုပ္၊ အသုပ္စံု၊ ေရွာက္သီးသုပ္၊ မုန္႔တီသုပ္၊ ငါးဖယ္သုပ္ အစံုရတယ္။ ေန႔လည္ (၁၁)နာရီေလာက္ ကေနညေန (၅)နာရီေလာက္ထိရတယ္။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမက အဲဒီဆိုင္က ထမင္းသုပ္ကို စားတယ္။ က်န္တဲ႔ ဆိုင္က ဟာေတြကို မစားဘူး။ အခ်ိဳမွဳန႔္ပါလို႔တဲ႔။ အဲဒီဆိုင္ကေတာ႔ ကိုယ္ေျပာသလို ျဖစ္ေနတဲ႔ဆိုင္ ဆိုေတာ႔ သူတို႔စားရတာ အဆင္ေျပတယ္။ အဲဒီဆိုင္မွာ ဘယ္ေလာက္စားတယ္ မစားတယ္ မီးငယ္ ထုိင္လိုက္တာနဲ႔ ငါးဖယ္သုပ္ နဲ႔ အာပူတစ္ပြဲ နံနံပင္မထည္႔ ဆိုျပီး တမ္းေအာ္ေတာ႔တာပဲ။ဟိ

ျပီးရင္ လမ္း(၈၀)ေပၚက ေဖာင္ေတာ္သီ အေအးဆိုင္။ ဆန္ျပားလိပ္ နဲ႔ အေအးေသာက္ရတာလဲ စည္းစိမ္တစ္မ်ိုးပဲေလေနာ္။ မီးငယ္ကေတာ႔ စေတာ္ဘယ္ရီ၊ သံပရာေရနဲ႔ ဆန္ျပားလိပ္ အျမဲလိုလိုစားျဖစ္တယ္။ သြားစရာရွိရင္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြအဲဒီမွာေတြ႕ဖုိ႔ ခ်ိန္းၾကတာမ်ားတယ္။

ေနာက္ျပီးေတာ႔ လမ္း(၈၀)ေပၚကပဲ ေဒၚေရႊၾကက္ေပါင္းေခါက္ဆြဲဆိုင္။ အဲဒီဆိုင္က မီးငယ္တို႔ ဟိုးငယ္ငယ္ကေလးတည္းက ဖြင္႔ထားတာ။ သူ႔ဆုိင္က ၾကက္ေပါင္းက မီးငယ္ ႏွာေခါင္းထဲေတာ႔ မညွီဘူး။ တျခားဆုိင္ေတြက အနံက ညွီတယ္လို႔ခံစားရတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလ ညေနပိုင္း လမ္း(၃၀)နားက လိပ္ခုတ္္ဆိုင္။ လိပ္ခုတ္ဆိုလို႔လန္႔သြားလား။ ပလာတာကို ပဲထည္႔ျပီးလိပ္ထား ျပီးေတာ႔ ခုတ္ထားလို႔ လိပ္ခုတ္လို႔ ေခၚတာ။

မနက္ပိုင္း Oriental House က Dim Sum ။ ဒါေပမဲ႔ စားတာနည္းနည္းမ်ားလာရင္ ညွီလာေရာ။ အဲဒါေၾကာင္႔ သိပ္မစားျဖစ္ဘူး။ Dim Sum ဆိုရင္ Shadow လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ဟာကိုစားတာမ်ားတယ္။ ေနာက္ပိုင္း Skywalk ဖြင္႔လာေတာ႔ အဲဒီအေပၚမွာလည္း ဆိုင္ရွိတယ္ေလ။

ေနာက္ျပီး စားျဖစ္တာက ေရႊေတာင္တန္းက ေၾကးအိုး။ (၆၂)လမ္းဆိုင္မွာ သြားစားျဖစ္သလို Skywalkေပၚမွာလည္းစားျဖစ္တယ္။ Mr.Brown နဲ႔ Ginza Pan ကလည္းေဖာက္သယ္ေတြပဲ။

ေနာက္ျပီး (၇၃)လမ္း JJ café မွာလည္းစားတယ္။ အဲဒီမွာ အျမဲလိုလိုစားျဖစ္တာက ငါးအသားေခ်ာင္းေၾကာ္နဲ႔ ေကာ္ဖီ နဲ႔ JJ ထမင္းေၾကာ္ စားတာမ်ားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ႔ အတြဲေတြ မ်ားလာေတာ႔ စိတ္ညစ္ရတယ္။ း(

ဘာဂါ စားၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ B သံုးလံုးကိုသြားၾကတယ္။ အဲဒီမွာကေတာ႔ European Food ေတာ္ေတာ္စံုစံုရတယ္။ ႏုိင္ငံျခားသားေတြကလည္း အဲဒီမွာစားတာမ်ားတယ္။ JJ ကိုသိပ္မသြားက်ဘူး။

(၇၃)လမ္းက ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္လည္းေကာင္းတယ္။ ဆိုင္နာမည္ေတာ႔ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ သြားစားၾကရင္လည္း လူက အေယာက္(၂၀)ေလာက္။ ျပီးလို႔ ပိုက္ဆံရွင္းရင္ ဘယ္ေတာ႔မွ စုမရွင္းဘူး။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရွင္းၾကတာ။ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ပိုက္ဆံတြက္ရတဲ႔ ဆိုင္ရွင္ေတြကိုလည္း သတိရပါရဲ႕။

မန္းေလးကန္ေတာ္ၾကီးက နာမည္ၾကီးတဲ႔ မုိးေကာင္း အသုပ္ဆိုင္လည္းသြားၾကတယ္။ ေဆးဘဲဥ သုပ္ကေတာ႔ မီးငယ္က ပံုမွန္စားျဖစ္တယ္။ ၾကိဳက္လည္းၾကိဳက္တယ္။ ခ်ိဳခ်ိဳျဖဴ ဆိုင္က ၾကာဇံခ်က္ နဲ႔ေရႊေတာင္ေခါက္ဆြဲ သုပ္ကလည္း စားေကာင္းတာပဲ။

အိမ္ကလူၾကီးေတြနဲ႔ ဆိုရင္ေတာ႔ 12 ပန္းနားဆိုတဲ႔ ရွမ္းဆိုင္ကိုသြားစားျဖစ္တယ္။ ခုေနာက္ပိုင္း စီခြ်မ္းေဟာ႔ေပါ႔ရတဲ႔ ဆိုင္လည္း သြားတယ္။ ေဟာ႔ေပါ႔အရည္က ရန္ကုန္က ေရႊေကာင္းေဟာ႔ေပါ႔ေလာက္ မၾကိဳက္ဘူး။ အိမ္ကလူၾကီးေတြနဲ႔ သြားစားရင္ ေစ်းွႏွဳန္းကိုေခါက္ခ်ိဳးေျပာဖုိ႔သာ ျပင္ထား။ ႏုိ႔မိုရင္ေတာ႔ မစားဘူးခ်ည္းပဲ ေျပာတာ ခံရမယ္မွတ္။

လမ္း(၈၀)နဲ႔(၃၈)လမ္းေထာင္႔က ေကာ္ျပန္႔ေၾကာ္လည္း စားေကာင္းတယ္။ ရုိးရုိးေကာ္ျပန္႔၊ ငါးဖယ္ေကာ္ျပန္႔ နဲ႔ ငံုးဥေကာ္ျပန္႔ဆိုျပီးရွိတယ္။ ငါးဖယ္နဲ႔ ငံုးဥေကာ္ျပန္႔က တစ္ထုပ္ကို (၁၅၀) ဆယ္ခုပါတယ္။ ခုေတာ႔ ေစ်းမသိေတာ႔ဘူး။ ေမေမက ငါးဖယ္ေကာ္ျပန္႔ အ၇မ္းၾကိဳက္တယ္။ အဲဒီဆိုင္ရဲ႕ အေနာက္ဘက္ ေကာက္ညွင္းေပါင္းနဲ႔ အေၾကာ္ဆိုင္လည္း သတိရတယ္။

(၃၅)လမ္း န၀ရတ္ရိပ္သားနားက မာလာဟင္းဆိုင္ေတြလည္း သတိရတယ္။အကင္စံုစား မာလာဟင္း၊ မာလာငါးစားနဲ႔ ေပ်ာ္စရာၾကီး။

ေသာက္က်မယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ကန္ေတာ္ၾကီး ကုကၠဳိလ္ကြ်န္းထဲက ဆိုင္ကေကာင္းတယ္။ မိသားစု၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ခ်ည္းပဲဆိုရင္ ေနရာလည္းက်ယ္တယ္။ ရတဲ႔အစားအေသာက္ကလည္း မဆိုးဘူး။ ေစ်းနည္းနည္းၾကီးတာကလြဲလို႔။ မီးငယ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးေတြ ေသာက္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီသြားတာမ်ားတယ္။ အဲဒီမွာက အရက္နဲ႔ ပါတ္သတ္တာမ်ိဳးစံုရတယ္။ ဘီယာဆိုင္လိုလည္း မဟုတ္ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအုပ္စုလိုက္သြားရင္ လူအျမင္တင္႔တယ္ တယ္လို႔ထင္ပါတယ္။

ေနာက္ျပီး သြားစားတတ္တဲ႔ေနရာ တစ္ခုကေတာ႔ ေတာင္သမန္အင္းက ပုဇြန္ေၾကာ္၊ ငါးေၾကာ္ပါပဲ။ ေလွလည္းစီး၊ မုန္႔လည္းစား အတြဲလည္းေခ်ာင္းရင္းေပါ႔။ တစ္ခါတစ္ေလ ရတနာပံုတကၠသိုလ္ ထဲထိ သြားျပီး မုန္႔စားၾကပါေသးတယ္။

ေစ်းခိ်ဳထဲမွာလည္း ျမန္မာမုန္႔ေတြက စံုတယ္ေနာ္။ မုန္႔စိမ္းေပါင္း၊ မုန္႔လက္ေဆာင္း၊ ေရႊရင္ေအး၊ ၾကာဇံခ်က္၊ မုန္႔လိပ္ျပာ၊ ၾကိတ္မုန္႔၊ မုန္႔ဘိုင္းေတာင္႔၊ မုန္႔လင္မယား၊ မုန္႔ပစလတ္၊ တု႔ိဟူးသုတ္ အစံုပါပဲ။ မီးငယ္တို႔ အုပ္စုကေတာ႔ ဗိုက္ဆံသမွ် အကုန္ထည္႔တာပါပဲ။ ၾကိတ္မုန္႔ဆိုရင္ ဗန္းလိုက္၀ယ္လိုက္တယ္ ေအးေရာ။ :D

အမွတ္(၈) မုန္႔ေစ်းတန္းကလည္း မီးငယ္တုိ႔ မုန္႔သြားစားေနက်ေနရာပါ။ ခုခ်ိန္ထိလည္း ျပန္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြစုျပီး ဆရာမေတြသြားေတြ႕မယ္ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ေက်ာင္းထဲ၀င္ျပီး မုန္႔စားတုန္းပါ။ ေက်ာင္းျပီးျပီးခ်င္းတုန္းကေတာ႔ အိမ္နားက ကေလးေတြက ဘာ၀ယ္ခဲ႔ေပးပါဆိုျပီး မွာစားတာ။ ခုေနာက္ပိုင္း အဲကေလးေတြလည္းေက်ာင္းျပီးေရာ။ အုပ္စုလိုက္ေက်ာင္းသြားျပီး မုန္႔စားေတာ႔တာပါပဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ႔ အဲဒီေန႔ ဗိုက္လည္းျပည္႔တယ္။ ပိုက္ပိုက္လည္း သိပ္မကုန္ဘူး။ ဆရာမေတြက သူတို႔ သမီးေတြက သူတို႔ကို အမွတ္တယ နဲ႔လာေတြ႕တယ္ဆိုျပီး မုန္႔ေတြ ၀ယ္ေကြ်းတယ္ေလ။ ဟီး ေက်ာင္းက လက္ဖက္သုပ္က ဘယ္ဆိုင္နဲ႔မွကို မတူဘူး အရမ္းစားလို႔ေကာင္းတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းရင္ေက်ာင္းေရွ႕ေပါက္က ၾကက္ဥေခါက္မုန္႔ ၀ယ္ျပန္တယ္။

ေနာက္ျပီးေတာ႔ စစ္ကိုင္းေကာင္းမွဳေတာ္က အေၾကာ္ကလည္းစားလို႔ေကာင္းတယ္ေနာ္။ မီးငယ္တို႔ကေတာ႔ ေက်ာင္းလစ္ျပီးကို သြားစားၾကတယ္။ မင္းကြန္းေခါင္းေလာင္းၾကီးနားမွာ ေရာင္းတဲ႔ အေၾကာ္ဆိုင္လည္းေကာင္းတယ္။ ျမစ္ငယ္တံတားနားက ေရႊကြ်န္းပင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ၾကံရည္လည္းေကာင္းတယ္။

ျပန္ရင္ေတာ႔ အဲဒီဆိုင္ေတြမွာ သြားစားဦးမယ္။

တအံုေက်ာင္းသားဘ၀(၄)

တအံု ပထမႏွစ္ စာေမးပြဲေတြျပီးေတာ႔ ေက်ာင္းပိတ္ထားတဲ႔အခ်ိန္မွာ မန္းေလး MCC မွာသင္တန္းေတြ တက္ျဖစ္ပါတယ္။ (၁၀)တန္းေအာင္ခါစ ကလည္း MCC မွာသင္တန္းေတြ တက္ဖူးေတာ႔ MCC မွာ မီးငယ္ကေက်ာင္းသားေဟာင္းေပါ႕။ ဆရာတံု(ေမာင္လွ) နဲ႔ ဆရာSteven က မီးငယ္ရဲ႕ ဆရာေတြပါ။ သင္တန္းကလူေတြက မီးငယ္ကို ေအးတယ္၊ စာလုပ္တယ္၊ မေဆာ႔ဘူး အရမ္းလိမၼာတယ္ေပါ႕ ထင္ထားၾကတာေလ။ (၁၀)ေအာင္ခါစ ICT Level 1လာတတ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မဟုတ္ဘူးေလ။ တစ္ေယာက္တည္း ဆိုေတာ႔ ေအးတာေပါ႕၊ သိတယ္မဟုတ္လား။ အုပ္စုလိုက္လည္း သင္တန္းလာတတ္ေရာ ေသာင္းက်န္းလိုက္တာ MCC ၾကီးဂြ်မ္းျပန္မေလာက္ပဲ။ မီးငယ္တို႔ တက္တဲ႔ အတန္းက ICT Level 2 ပါ။ အတန္းပိုင္ ဆရာက ဦး၀င္းေနာင္။ သင္တဲ႔ဆရာေတြက ဆရာSteven ၊ဆရာ၀င္းေနာင္၊ ဆရာ ေဇာ္ဇာ္ေအာင္၊ ဆရာတံုက IDCS တို႔ IAD တို႔ကို အဓိကထားသင္တာ ဆိုေတာ႔ မီးငယ္တုိ႔လို ကေလးတန္းေတြကို တစ္ခါတစ္ေလမွ သင္တာ။ ေနာက္ျပီး သင္တဲ႔ဆရာ(၃)ေယာက္ေလာက္ရွိေသးတယ္။ နာမည္ေတြေတာ႔ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။

ICT Level 2 မွာ Section (၁) ခု ကို လူ(၂၀) ပဲလက္ခံတယ္။ မီးငယ္တို႔အုပ္စုက စုစုေပါင္း(၁၁) ေယာက္။ က်န္တ႔ဲ (၉)ေယာက္ကလည္း (၁)ပါတ္ပဲ ရွိေသးတယ္ ကိုယ္႔လူျဖစ္ကုန္ေရာ(အဟဲ အဲသလို ပိုင္တာ)အဲဒီအတန္းမွာမီးငယ္ကို အေၾကာက္ဆံုးက ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္၊ ဆရာက စကားအရမ္းတတ္တယ္။ အစတံုးက မီးငယ္ ဆရာနဲ႔ ျပိဳင္ျငင္း၊ စကားႏုိင္လုရင္ ရွံဳးတာမ်ားတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဆရာကေတာင္ ညည္းနဲ႔ငါ ျပိဳင္မေျပာေတာ႔ဘူး ဆုိတဲ႔အထိ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ အဲဒီထဲက မွတ္မွတ္ရရ ျငင္းတဲ႔ အေၾကာင္းတစ္ခုကို မွတ္မိေသးတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာေတြမွာ AI (Artificial Intelligence) အရမ္းတိုးတက္လာမယ္ ဆိုရင္ ေနာက္ပိုင္း ကြန္ပ်ဴတာေတြက လူေတြကို ျပန္ျပီး ထိန္းခ်ဴပ္လာႏုိင္ မလားဆိုတဲ႔ Topic ကိုျငင္းတာ။ ဆရာက ျဖစ္လာႏုိင္တယ္ေပါ႕။ မီးငယ္က ျဖစ္မလာ ႏုိင္ဘူး။ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ စာဖတ္ျပီး အခ်က္နဲ႔အလက္နဲ႔ ျငင္းတာထက္ ဆရာ႔ကို ႏုိင္ခ်င္လို႔ မ်က္စိမွိတ္ျပီး ျငင္းတာပါ။ ဆရာက Game ေတြမွာဆိုရင္ေတာင္ လူေတြက ကြန္ပ်ဴတာကို မႏုိင္ဘူးဆိုျပီး ေနာက္ဆံုးေျပာလုိက္တယ္။ မီးငယ္က တစ္ခြန္းပဲ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္ လြယ္လြယ္ေလး Power ခလုတ္သာ ပိတ္ခ်လိုက္ အဲဒီကြန္ပ်ဴတာဘာမွ ထမလုပ္ႏုိင္ဘူးလို႔။ ဆရာေတာ္ေတာ္ စိတ္ေလ သြားပံုရတယ္။ ဆက္မျငင္းေတာ႔ဘူး။

အဲဒီအတန္းမွာ မီးငယ္တုိ႔ Project လုပ္ရတယ္။ Project လုပ္ရေတာ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ Presentation လုပ္ရတယ္ေပါ႕။ အဲဒီမွာျပဖို႔ Power Point Slide ေတြဘာေတြလုပ္ရတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ကိုယ္႔အဖြဲ႕ကိုနာမည္ေပးရတဲ႔ အျပင္ အဖြဲ႕ရဲ႕ Logo ပါလုပ္ရတယ္။ အဓိက ကေတာ႔ Design ဆြဲတတ္ဖို႔နဲ႔ Photoshop ေကာင္းေကာင္းသံုးတတ္ဖုိ႔ေပါ႕။ မီးငယ္တုိ႔ အုပ္စုကေတာ႔ လာထား ကိုဖိုးခ်မ္း ဆြဲေပးေပါ႕။ အဲဒီတုန္းက ကိုခ်မ္းက IAD တက္ေနတာဆိုေတာ႔ မီးငယ္တုိ႔ Senior ေပါ႕။ အစက ကိုခ်မ္းက ဆြဲမေပးပါဘူး။ ေနာက္ငိုတစ္မ်ိဳး၊ ဂ်ီက်ျပီးတစ္မ်ိဳးနဲ႔ဆုိေတာ႔ ေနာက္ဆံုး ကိုခ်မ္းအေလ်ာ႔ေပးျပီး ဆြဲေပးပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက သင္တန္းမွာ မီးငယ္ရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာအကိုက အခ်ိန္ပိုင္းဆရာ ျပန္လုပ္ေနပါတယ္။ မွတ္မိေသးတယ္ သင္တန္းစ စတက္ခ်င္းေန႔က အကို႔ကိုေတြ႕ေတာ႔ အရမ္းေပ်ာ္ျပီး သြားေခၚတာ သူက မီးငယ္ကို ညည္းနဲ႔ငါနဲ႔ သိလို႔လားဆိုျပီး လွည္႔ေျပာတာ။ ေဘးနားမွာလည္း ဆရာတံု၊ ဆရာမိုး နဲ႔ဆရာထက္ကလည္း ရွိေနတယ္။ ဆရာေတြကလည္း ၀ိုင္းၾကည္႔တာဆိုေတာ႔ စိတ္ကေတာ္ေတာ္တိုသြားတာေပါ႕။ တကယ္မသိဘူးေနာ္ မွတ္ထားလိုက္ ဆိုျပီး လွည္႔ထြက္လာခဲ႔တာ ေနာက္ကေနေျပးလိုက္လာျပီး ေခၚပါတယ္။ မီးငယ္လည္းလံုး၀ မေခၚပဲနဲ႔ အတန္းထဲ၀င္လာေတာ႔ အတန္းထဲထိလုိက္လာတယ္။ လာမေခၚရဲဘူး။ ေနာက္ကေနထုိင္ျပီး ၀႑တို႔ကို အကိုက စလိုက္တာ ေကာက္သြားတယ္ ၊ ကူေခ်ာ႔ေပးပါ ဆိုျပီး အတန္းထဲကေနမထြက္ဘူး။ ေနာက္ဆံုး Respect ion က အစ္မတစ္ေယာက္က ကိုရဲခဏ ဆိုမွထြက္သြားတယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ဆရာ၀င္းေနာင္ ၀င္လာတယ္။သူက ဒီ Courseရဲ႕ Manager ပါဆိုျပီးလာမိတ္ဆက္တယ္ေလ။ ဆရာ႔လည္း ဘယ္ေၾကာက္မလဲ တအံုမွာကတည္းက သူငယ္ခ်င္းလိုျဖစ္ေနတာကိုး။ ေနာက္မွ သိတယ္ မီးငယ္တုိ႔အတန္းရဲ႕ Course Manager ကို အကို႔ ကိုလုပ္ခိုင္းတာ မီးငယ္ပါေနလို႔ သူမလုပ္ပရေစနဲ႔ အတန္းကို ထိန္းမႏုိင္ျဖစ္မွာ စိုးလို႔ဆိုျပီး ဆရာ၀င္းေနာင္ကလုပ္ေပးတာတဲ႔။ ေတာ္ေတာ္ဆုိးတယ္ေနာ္ :D

သင္တန္းက ညေန(၅)နာရီကေန (၇)နာရီပါ။ မီးငယ္တို႔အတန္းကေနာက္ဆံုး အတန္းေလ။ အျပန္တိုင္း အကိုနဲ႔တူတူျပန္ျဖစ္တယ္။ မီးငယ္အိမ္ လမ္းတ၀က္မွာ အကို႔အိမ္ပါ။ ဒါေပမဲ႔ အကိုက မီးငယ္ကို အရင္ဆံုးအိမ္ျပန္ပို႔တယ္။ ျပီးမွ သူ႔အိမ္သူျပန္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ၃၈လမ္းနဲ႔ လမ္း ၈၀ ေထာင္႔မွာ ေကာ္ျပန္႔၀င္စားတယ္။ မီးငယ္တို႔ သင္တန္းတက္တဲ႔ အခ်ိန္ကေဆာင္းတြင္းထဲမွာ အဲဒီေတာ႔ အေႏြးထည္၀တ္ရတာေပါ႕ေနာ႔။ မီးငယ္ ၀တ္တာကိုလည္း ေျပာျပဦးမယ္။ အေပၚကေတာ႔ အေႏြးထည္ လည္ပင္းေထာင္နဲ႔ အက်ီေလးေတြ၀တ္တယ္။ ေအာက္ကေတာ႔ စကပ္အတို၊ ေဘာင္းဘီအတို ေတြ၀တ္တာမ်ားတယ္။ အကိုက အျမဲဆူတယ္။ သူက အတိုေတြ ၀တ္တာမၾကိဳက္ဘူးေလ။ တစ္ခါတစ္ေလ သူ႔တပည္႔ေတြက ဆရာ ေယာက္ဖ ေတာ္လို႔ခ်င္လို႔ ဆိုျပီးစရင္ အရမ္းစိတ္ဆိုးတယ္။ သူစာသင္တဲ႔အခန္းဘက္ကိုလည္း မလာရဘူး။ ျပန္ခါနီးရင္ Locker ထားတဲ႔ အခန္းနားကေနေစာင္႔ရတယ္။ စိတ္မရွည္လို႔ အတန္းနားမွာ လာေစာင္႔မိရင္ အဲဒီေန႔ မ်က္ႏွာၾကီးက ပုတ္သိုးေနတာ။ သင္တန္းလာရင္လည္း မိနစ္(၃၀)ထက္ေစာျပီးမလာရဘူး။ လာမိရင္လည္း သူ႔နားပဲေနရတယ္။ ဘယ္မွ သြားလို႔မရဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မုန္႔ဆင္းစားမယ္ေျပာရင္ ဘာစားခ်င္လဲေျပာ ခုသြား၀ယ္ေပးမယ္ ဆိုျပီးျဖစ္တာပဲ။ တစ္ရက္လည္း သူ႔စာသင္တဲ႔အတန္းက မျပီး မျပီးနဲ႔ သြားေတာ႔ စက္ခန္းထဲမွာ ေရာက္ေနတယ္။ သူ႔တပည္႔တစ္ေယာက္ Program Error တက္ေနတာ ျပင္ေနတာတဲ႔။ တက္ေနတဲ႔ Error ကလည္းေသာက္ေသာက္လဲပဲတဲ႔။ ဆရာ၊တပည္႔ႏွစ္ေယာက္ Error ကိုရွာမရလို႔တဲ႔။ အဲဒါနဲ႔ ကူရွာေပးတာ Programကို void main() function မပါပဲနဲ႔ Run ထားတယ္ေလ။ Program တစ္ပုဒ္မွာ void main() function မပါပဲနဲ႔ Run လို႔မရဘူးေလ။

အဲဒီလိုနဲ႔ ေနလိုက္တာ တအံုက ေအာင္စာရင္းေတြထြက္ေရာ။ မီးငယ္က ဂုဏ္ထူးတစ္ခုပါတယ္။ အကိုက Roll နံပါတ္က က်သြားတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အကိုနဲ႔စကားမ်ားျပီး တသက္လံုးမေခၚဘူးဆိုျပီး ျဖစ္ထားတာေပါ႕(အဲလိုျဖစ္တာလည္း ေမာင္ႏွမ(၂)ေယာက္က ခဏခဏပဲ)။ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ႔ အကို႔မ်က္ႏွာက ေတာ္ေတာ္ကို ညွိဳးေနတာ၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း စကားမေျပာေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက နင္တစ္ေယာက္ပဲ သူ႔ကိုစကားေျပာလို႔ရမွာ ဆိုတာနဲ႔ စကားသြားေျပာတာ႔ Roll နံပါတ္က်လို႔ မဟုတ္ဘူး။ ညည္းငါ႔ကို တသက္လံုးမေခၚဘူးေျပာလို႔တဲ႔။ ေျပာစရာကိုျဖစ္ေရာ။ အဲလိုနဲ႔ ေက်ာင္းျပန္တတ္ရတယ္ေပါ႕။

တအံုေက်ာင္းသားဘ၀ (၁)
တအံုေက်ာင္းသားဘ၀(၂)
တအံုေက်ာင္းသားဘ၀(၃) ကိုဖတ္လို႔ရပါတယ္ရွင္။

My Note for 23rd Birthday

လူတိုင္းမွာ အမွတ္တယ တစ္ခုစီေတာ႔ ရွိတတ္စျမဲပါ။ ကြ်န္မမွာေရာ.. အမ်ားၾကီးပဲေပါ႕။
ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔တဲ႔ အမွတ္တယေတြ၊ ၀မ္းနည္းခဲ႔တဲ႔ အမွတ္တယေတြ၊ က်ရွံဴးခဲ႔တဲ႔ အမွတ္တယေတြ၊ ေအာင္ျမင္ခဲ႔တဲ႔ အမွတ္တယေတြ ေပါ႕။ အဲဒီ အမွတ္တယေတြကို ဘယ္လိုမွတ္ထားခဲ႔လဲ။ ဒိုင္ယာရီ ေရးျပီး မွတ္ထားခဲ႔လား။ ဟင္႔အင္… မေရးခဲ႔ပါဘူး။ ခ်ျပီးေရးမွတ္ထားတာက တိက်ေသခ်ာတဲ႔ အလုပ္တစ္ခုျဖစ္ေပမဲ႔ ကြ်န္မ မလုပ္ခဲ႔ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ကြ်န္မဘ၀ အတြက္ အေရးၾကီးတဲ႔၊ အေရးပါတဲ႔၊ တန္ဖိုးထားတဲ႔ အရာေတြအားလံုးကို ေခါင္းထဲမွာ ေသခ်ာမွတ္မိေနတယ္။

လူတစ္ေယာက္ကေျပာတယ္… အရမ္းမွတ္ထားႏုိင္တယ္တဲ႔။ ဟုတ္တယ္ စိတ္ထဲကေန အေလးထားရင္ အားလံုးကိုမွတ္မိေနတယ္။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၉ လေလာက္ကေတာ႔ စိတ္ကူးထဲကေန ျဖစ္ခ်င္တာေတြအားလံုးကို ခ်ေရးထားဖူးတယ္။ စုစုေပါင္း အခု(၂၀)ရွိတယ္။ အဲဒီထဲကေန (၅) ခုေတာ႔ ျဖစ္ျပီးသြားျပီ။ ဒါေပမဲ႔ စိတ္ကူး (၂)ခုကေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာ ၄ ပံု ၁ ပံုေတာ႔ ျဖစ္ျပီးသြားျပီး က်န္တာေတြျဖစ္လာေအာင္ ၾကိဳးစားရမယ္။

ဘ၀မွ အေရးၾကီးတဲ႔ ေန႔ရက္ေတြ
- ၂.၇.၂၀၀၂ (၁၀ တန္းေအာင္စာရင္းထြက္တဲ႔ေန႔)
- ၂၃.၂.၂၀၀၇(B.C.Tech (Hons) ရတဲ႔ေန႔)
- ၁၁.၈.၂၀၀၇(AITကုိစေရာက္တဲ႔ေန႔)
- ၆.၅.၂၀၀၉( Deference ျပီးတဲ႔ေန႔)
- ၂၇.၅.၂၀၀၉ (M.Sc(Computer Science) ရတဲ႔ေန႔)

ေအာင္ျမင္ခဲ႔တာဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္၊ က်ရွံဴးခဲ႔တာ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ဆိုတာေတာ႔ မွတ္မထားမိဘူး။ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ေအာင္ျမင္တယ္၊ က်ရွံဴးတယ္လို႔ မမွတ္ပဲ ကိုယ္႔အတြက္သင္ခန္းစာတစ္ခု ရတယ္လို႔ ပဲမွတ္ထားလိုက္တယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ႔ ေရွ႕ေလွ်ာက္သင္ယူစရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေသးတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ (၂၃)ႏွစ္ျပည္႔တဲ႔ ဒီေန႔ထိ မွန္တာေတြလုပ္ခဲ႔သလို အမွားေတြလည္း အမ်ားၾကီးရွိခဲ႔တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အမွားေတြကျပင္လို႔ရသလိုပဲ ျပင္လို႔မရတာေတြလည္း ရွိခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီအမွားေတြထဲကေန မသိေသတဲ႔ အရာေတြကိုလည္း သိလိုက္ရတယ္။ အထူးသျဖင္႔ ေလာကၾကီးက ထင္သေလာက္မျဖဴစင္ၾကဘူး ဆိုတာပါပဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ႔ ေရွ႕ေလွ်ာက္အမွားနည္းဖို႔နဲ႔ စိတ္ကို အလိုမလိုက္ဖုိ႔ပဲ လုိတယ္။ ဘ၀မွာေတာင္းတဲ႔ဆုတိုင္းသာျပည္႔ရမယ္ဆိုရင္… ေမေမနဲ႔ေဖေဖကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားႏုိင္တဲ႔ သမီးျဖစ္ရပါေစလိုဧ။္လို႔ ပဲဆုေတာင္းမိမယ္။

ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္ ဒီေနရာမွာရပ္တည္ ႏိုင္ေအာင္ တြန္းအားအမ်ားဆံုးေပးခဲ႔တဲ႔၊ ေထာက္ပံမွဳေတြေပးခဲ႔တဲ႔ ၊ လမ္းညြန္မွုေတြေပးခဲ႔တဲ႔ ေမေမနဲ႔ေဖေဖ။

တပည္႔တစ္ေယာက္လိုသာမကပဲ သမီးတစ္ေယာက္လုိပါ သေဘာထားျပီး ပညာသင္ေပးခဲ႔တဲ႔ ဆရာ ၀င္းေနာင္၊ ဆရာ ေစာ။

ေမြးေန႔တူျပီး AIT မွာေနတဲ႔ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး ညီမေလးတစ္ေယာက္လို ေစာင္႔ေရွာက္ေပး၊ စာရွင္း၊ ေနမေကာင္းလည္း ေဆးတိုက္၊ ထမင္းလည္းခ်က္ေကြ်းခဲ႔တဲ႔ အကို ကိုဟန္၀င္း

ဗိုက္ဆာတိုင္း မညီးမညဴ စားစရာလုပ္ေပးတဲ႔ မမငယ္နဲ႔ Markiu

တစ္ႏိုင္ငံဆီမွာေနေပမဲ႔… ညီမအရင္းတစ္ေယာက္လို ဆံုးမခဲ႔သြန္သင္ခဲ႔တဲ႔၊ စိတ္ပ်က္စရာေတြ႕တုိင္းအားေပးခဲ႔တဲ႔ ကိုၾကီးမိုးျမင္႔တိမ္၊ မမလဲ႔၊

အကူအညီလိုတိုင္း ႏွိပ္စက္ရတဲ႔ ကိုၾကီး ကိုေက်ာ္ျမတ္သူ

ငါ႔ညီမ ညည္းလူ႕ေလာကအေၾကာင္းကိုဘာမွ မသိေသးဘူးဆိုတဲ႔ ကိုBlack နဲ႔ ကိုျဖိဳးငယ္ နဲ႔ ကိုျငိမ္းခ်မ္းမင္း

ႏွိပ္စက္သမွ်ကို သည္းခံက်တဲ႔ သူငယ္ခ်င္း သီရိစိုး၊ ေက်ာ္ဇင္၊သာယာ၊

ေမြးေန႔တူတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ဆန္းထြန္း နဲ႔ ဥာဏ္လင္းစိုး တို႔အားလံုးကို ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္ထိ အနားမွာရွိေနေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ျပီးေတာ႔ ကြ်န္မေရးသမွ်စာေတြကို သည္းခံျပီးဖတ္ေပးခဲ႔က်တဲ႔ အကို၊အမေတြနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

So Lonely Birthday! :(

Congratulation by Myself

(၂)ႏွစ္ဆိုတဲ႔ အခ်ိန္ေလးက ျပန္ၾကည္႔မယ္ဆုိရင္ တကယ္ေတာ႔ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာသလိုပါပဲ။
ဘာလိုလုိနဲ႔ ေက်ာင္းျပီးသြားျပီ။ ပထမဆံုး Semester မွာေတာ႔ အလူးအလဲကို စာပိျပီး ဘာ Activities မွ မလုပ္ႏုိင္ခဲ႔ဘူး။ ဒုတိယနဲ႔ တတိယ semester ပိုေတာင္ဆုိးလာေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုး Semester မွ ေဖေဖေျပာထားတဲ႔အတိုင္း Student Union မွာ Volunteer ၀င္လုပ္ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ AIT မွာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာထက္၊ စိတ္ညစ္စရာက ပိုမ်ားခဲ႔တယ္ဆိုတာေတာ႔ ေသခ်ာတယ္။ လူေတြရဲ႕အေၾကာင္းကိုလည္း ပိုသိလာတယ္။ ထင္ထားသေလာက္ လူေတြရဲ႕စိတ္က မျဖဴစင္ဘူးဆိုတာလည္း သိလာတယ္။ က်န္ေနေသးတဲ႔ ဘ၀မွာ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ဆက္လက္ရွင္သန္ႏုိင္ေအာင္ ဘယ္လိုရပ္တည္ရမယ္ဆိုတာလည္း နည္းနည္းေတာ႔ နားလည္လာတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ေနာက္ထပ္ဘြဲ႔တစ္ခုကေတာ႔ ရခဲ႔ျပီ။ အဲဒါကို ဘယ္လိုေရွ႕ဆက္အသံုးခ်ႏုိင္မလဲဆိုတာပဲ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္႔ ေစာင္႔ၾကည္႔ရမယ္။ ေနာက္ထပ္ဘာေတြ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာ မလဲေပါ႕။ AIT မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္း Blog တစ္ခုလည္း လုပ္ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ အဘြားလည္း မရွိေတာ႔ဘူး။ (၂)ႏွစ္ဆိုတဲ႔ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ေကာင္းတာေတြေရာ ဆိုးတာေတြပါ ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ မွားတာေတြ မွန္တာေတြလည္း ရွိခဲ႔တယ္။ သင္ခန္းစာယူလိမ္႔ မယ္လို႔ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ေမွ်ာ္လင္႔မိတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ လူၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာေအာင္ ၾကိဳးစားရမယ္။ Anyway, Congratulation By Myself. မိသားစု (၃)ေယာက္တည္းရွိတဲ႔ အေျခအေနမွာေတာင္ ဘြဲ႔ယူတာကိုေမေမလုိက္မလာႏုိင္ဘူး။

AIT ကိုေရာက္လာေအာင္ တြန္းအားေပးခဲ႔တဲ႔ ၊ အစစအရာရာ လုိအပ္မွဳမရွိေအာင္ ထားေပးခဲ႔တဲ႔ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ။ စေရာက္ကတည္းက ခုခ်ိန္ထိ ထမင္းလည္းခ်က္ေကြ်း၊ စာလည္းရွင္း၊ ေနမေကာင္းလည္း ေဆးတိုက္တဲ႔ အကို၊ ျပသနာရွိလည္း ဒီအကိုပဲေျပးေျပာ နဲ႔ ေနလာတာ အကို (ကိုဟန္၀င္း) ညဘက္ကို ဗိုက္ဆာတိုင္း မညည္းမညဴနဲ႔ စားစရာလုပ္ေပးျပီး စီနီယာတစ္ေယာက္လိုေရာ အစ္မအရင္းတစ္ေယာက္လိုပါ ဆံုးမျပီး အနားမွာေနေပးခဲ႔တဲ႔မမငယ္။ စာမရတုိင္း ရွင္းျပပါဆိုျပီး ဂ်ီက်ခဲ႔ရ သူေျပာတဲ႔ အဂၤလိပ္ အသံထြက္ကိုနားမလည္မွာ စိုးလို႔ ေျဖးေျဖးျခင္းေျပာ ေပးတဲ႔ စီနီယာ Mariku ။ ႏွိပ္စက္သမွ်ကို နင္ကငါ႔ကိုသိပ္ႏုိင္စားတာပဲ လို႔ ေျပာျပီး အားလံုးလိုက္လုပ္ေပးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျပည္႔စံု။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ ေအာင္ျမင္မွဳ၊ က်ဆံုးမွဳေတြကို အတူတူခံစားေပးတဲ႔ သူ။

ဒီေန႔ရတဲ႔ဘြဲ႔က ေမေမနဲ႔ေဖေဖရဲ႕ေက်းဇူးက (၈၀%) ပါတယ္ဆိုတာ လံုး၀ကိုေသခ်ာပါတယ္။ ေမေမနဲ႔ေဖေဖရဲ႕ ေထာက္ပံမွဳမပါပဲနဲ႔ ဒီေန႔ဒီအေျခအေနကိုေရာက္မလာတာကေတာ႔ ေသခ်ာတယ္။
အရာအားလံုးအတြက္ ေက်းဇူးပါ ေမေမန႔ဲေဖေဖ။

AIT သၾကၤန္ (April 2009)

မီးငယ္တို႔ေက်ာင္းမွာ သၾကၤန္လုပ္ပါတယ္...မေန႔က ၾကာဇံေၾကာ္နဲ႔အုန္းႏုိ႔ေက်ာက္ေက်ာေကြ်းပါတယ္.... ဒီေန႔ေရႊရင္ေအးနဲ႔ ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲေကြ်းမယ္လို႔ သတင္းအတိအက်ရထားပါတယ္။ ျမန္မာေတြကိုေပးမသံုးတဲ႔ မီးသတ္ပိုက္လည္း ဒီႏွစ္ေပးသံုးပါတယ္.... သၾကၤန္တြင္းလည္း ထုိင္းစစ္တပ္က ေဆာ္တယ္တဲ႔။ သူတို႔ေတြက ေျပာတယ္.. ၾကမ္းေနပီတဲ႔... အဲဒီစကားေျပာတဲ႔ေန႔က စစ္တပ္ကပစ္ေတာင္မပစ္ေသးဘူး။ သံခ်ပ္ကာ ကားေတြ ျမိဳ႕ထဲေရာက္ေနရုံပဲရွိေသးတယ္။ မီးငယ္လည္းေျပာလုိက္တယ္.. ငါတို႔ဆီက တပ္မ တစ္ခုေလာက္သာေခၚလိုက္ နင္တို႔ဆီမွာ ေနာက္ထပ္ဒါမ်ိဳး မျဖစ္ေစရဘူးလို႔ :D သူတို႔ကထပ္ေျပာေသးတယ္.. ျမိဳ႕ထဲမွာ ရဲေနတာပဲတဲ႔ ေသြးေတြလားဆိုေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ အက်ီအနီ၀တ္ထားတဲ႔သူေတြတဲ႔။ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒါရဲတယ္မေခၚေသးဘူးလို႔။ ငါတိို႔ဆီမွာ လမ္းမေပၚမွာ ရဲရုံတင္မကပူး အုိင္ပါထြန္းေနတာလို႔....(တိန္ မဆိုင္တာေတြေျပာမိျပန္ပီ) အဓိကေျပာခ်င္တာကေတာ႔......အကိုတစ္ေယာက္က ကဗ်ာေရးထားတယ္..ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါဦးေနာ္..
သၾကၤန္လက္ေဆာင္ တဲ႔
'မေကာင္းမႈေတြမွန္သမွ်
ႏွစ္ေဟာင္းတြင္သာခ်န္ခဲ႔ၾက။ ''

''စိတ္သစ္လူသစ္ေမြးၾကပါ
ႏွစ္သစ္ေရာက္ေတာ႔မွာ''

''ေကာင္းမႈအရာျပည္႕စံုဖို႕
ဒို႔တေတြၾကိဳးစားစို႔။''

''ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟေတြ
ဒို႔ကိုအျမဲႏွိပ္စက္ေန..''

''ပူေလာင္မႈေတြကင္းေ၀းဖို႕
အတာေရႏွင္႔ပက္ဖ်န္းစို႕။''

''မလိုမုန္းထားရန္တရား
ဖယ္ရွားၾကပါဒီခ်ိန္ခါ''

''ရင္းႏွီးခင္မင္ခ်စ္ၾကည္ဖို႔
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေရကစားစို႔။''

AIT ေရာက္ျမန္မာေတြ
ရုိးရာဓေလ႕ျပစို႕ေလ..

ေပ်ာ္ေစရႊင္ေစသၾကၤန္ပြဲ
စည္းကမ္းရွိစြာဒို႔ဆင္ႏႊဲ

ေတြ႕ၾကံဳဆံုကြဲဓမၼတာ
လူတိုင္းေတြ႕ရမွာ
ေတြ႕ၾကံဳဆံုၾကတခဏ
ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြဆက္ဆံၾက
အဲဒါျမန္မာ႔ရိုးရာဓေလ႕ဗ်။

Best regards,
Supercountryman

P.S >> ေနာက္ဆံုးအေျခအေနအရ... ထိုင္းလူမ်ဳိးမ်ား သႀကၤန္ႏွင့္ သီတင္းကြ်တ္မွားသြား၍ ေဗ်ာက္အိုးမ်ား တဒိုင္းဒိုင္းေဖါက္သည့္အလား ပစ္ေဖါက္ေနၾကသည္...(သတင္းမ်ားကိုေၾကာ္ျငာလို႔ပီးပါပီ)....
ေရႊရင္ေအးသြားေသာက္လိုက္ပါဦးမယ္ကြယ္....

Unforgetable Day

ဒီေန႔ ဘြားဘြားဆံုးတာ တစ္ႏွစ္ျပည္႔ျပန္ပီ။ မန္းေလးမွာေတာ႔ ဆြမ္းေကြ်းလုပ္ၾကတယ္ေျပာတယ္။ မီးငယ္ေတာ႔ ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္ျပန္ဘူး။ အရာအားလံုးဟာ မေန႔တစ္ေန႔ကလိုပါပဲ။ ရင္ထဲမွာေတာ႔ အျမဲတမ္းရွိေနပါတယ္။ လြမ္းတယ္ အဘြားရယ္....

Who is my True Friend?

ဒီ True Friend Test ေလးကိုInternet ေပၚမွာ ဖိနပ္စီးျပီး ရြာရုိးကိုးေပါက္ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႔ေတြ႕ခဲ႔တာပါ။ လူေတြကိုယ္႔ကို ဘယ္လိုထင္လဲ ဆိုတာကို အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ႔ မွန္းလို႔ရပါတယ္... စမ္းၾကည္႔လိုက္ရေအာင္ေနာ္....

သိပ္ခ်စ္မိတဲ႔အခါ

သူ႔ ႏွဳတ္ဖ်ားက ထြက္လာမဲ႔စကားသံကို ေမွ်ာ္လင္႔ၾကီးစြာနဲ႔ ေစာင္႔ေနမိတယ္။ ရင္ခုန္သံေတြ ဆူညံေနလို႔ ပါတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုးက အသံကိုေတာင္မၾကားႏုိင္ ေတာ႔ပူး။ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုကတည္းက ေမွ်ာ္လင္႔ခဲ႔တဲ႔ အရာတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ရေတာ႔မယ္။

ရင္ထဲမွာဘာမွ မရွိသလိုခံစားရတယ္။ အသက္ရွဳလည္းၾကပ္လာတယ္။ ရင္ထဲကေအာင္႔တက္လာတယ္။ ကမၻာၾကီးတစ္ခုလံုးအေမွာင္က်သြားတယ္။

အာကာသထဲေရာက္သြားသလိုပဲ။ သြားခ်င္တဲ႔ေနရာကို အတားအဆီးမရွိ သြားလို႔ရေနတယ္။ သူ႔နားမွာ ထပ္ခ်ပ္မကြာလိုက္ လို႔ရတယ္။ သူမ်က္ႏွာကို အျမဲၾကည္႔ေနလုိ႔ရတယ္။ အဆင္မေျပမွဳေတြရွိေနေပမဲ႔...ေက်နပ္မိတယ္။

လွပတဲ႔ ျမင္းရထားၾကီး ေရာက္လာတယ္။ ေအးခ်မ္းလွပတဲ႔ ေနရာတစ္ခုကို သြားၾကရေအာင္တဲ႔။ မလိုက္ရင္ ဒီဘ၀ ထဲကမထြက္ႏိုင္ေတာ႔ဘူးတဲ႔......

အားလံုးစေတးရဲတယ္.....သူ႔ကို မခြဲသြားႏိုင္ဘူး.........................

"ကြ်န္မ သူ႔ကို အရမ္းခ်စ္တယ္"

သူ………..

စိတ္ညစ္စရာေတြ ၾကံဳလာရင္ သူ႔ကို အျမဲသတိရမိတယ္……
ရင္းႏွွီးျပီးသား ဒီနံပါတ္ေလးကိုပဲ…လက္ကအလိုလိုႏွိပ္မိျပန္တယ္ေလ…..
ဖုန္းေျပာျဖစ္ျပန္ေတာ႔လည္း စိတ္ညစ္စရာေတြကို မေျပာျပခ်င္ျပန္ဘူး…..
သူ႔ဆီက စကားသံေလးကိုၾကားလိုက္ရျပန္ေတာ႔လည္း ေအာက္ဆံုးအထိျပဳတ္က်ေနတဲ႔ စိတ္ဓါတ္ေတြ ျပန္တက္လာျပန္ေရာ……
သူ႔ူဘ၀မွာရင္ဆိုင္ရတဲ႔ ဒုကၡေတြအားလံုးကို ကိုယ္႔မ်က္ႏွာတစ္ခုတည္းနဲ႔ေတာင္႔ခံခဲ႔တယ္…ဒီတစ္ခါ ကိုယ္႔အလွည္႔ေပါ႕…..
သူျဖစ္ေစခ်င္တာေတြအားလံုးကို… ျဖစ္လာေအာင္ၾကိဳးစားေပးပါ႕မယ္…..
သူ႔ေရွ႕မွာ တစ္ခါတစ္ေလ ကေလးတစ္ေယာက္လို ေအာ္ငိုလိုက္ခ်င္ေပမဲ႔….
မ်က္ရည္က်ေန ေပမဲ႔လည္း ေပ်ာ္ေနတဲ႔ အသံေလးကိုပဲ သူ႔ကိုၾကားေစခ်င္တယ္…..
ဘ၀မွာ ပိုင္ဆိုင္ရတဲ႔ အေကာင္းဆံုးေတြကိုပဲ သူ႔ကိုေပးခ်င္တယ္……
သူမ်ားေတြက ေျပာၾကတယ္… ဒီအရြယ္ေလးနဲ႔ ခံႏိုင္ရည္ရွိတယ္တဲ႔…. အဲဒီစကားသံၾကားတိုင္း သူ႔ကို ပိုခ်စ္လာသလို၊ ေက်းဇူးလည္းတင္ ပိုျပီးေတာ႔လည္းေလးစားလာတယ္……
တပါတ္တခါ ဖုန္းသံေလးျမည္မလာရင္ စိတ္ပူတတ္တဲ႔သူ…..
ခံယူခ်က္ေတြကို သူမ်ားေတြက သေဘာက် ၾကတယ္… အျမဲတမ္း သြန္သင္တတ္တဲ႔သူ႔ေၾကာင္႔ေပါ႕….
သူမ်က္ရည္က်မွာကို အရမ္းေၾကာက္တယ္…ကိုယ္ေၾကာင္႔လည္း မ်က္ရည္(၂)ခါက်ဖူးတယ္… (၁၀)တန္းေအာင္စာရင္းထြက္တုန္းကတစ္ခါ….. ပထမႏွစ္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတာင္ျမိဳ႕ကိုသူ႔ကိုၾကိဳမေျပာပဲနဲ႔ သြားဖို႔ သင္တန္းကေနပဲလွမ္းေျပာခဲ႔တဲ႔အခါ……
သူ႔မ်က္ရည္ မက်ဖို႔အတြက္ဆို အရာအားလံုးကိုလဲ ႏိုင္တယ္…..
အရာအားလံုးအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္….. အရင္ထက္လည္းပို ပိုျပီးခ်စ္လာပါတယ္….

...........................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!.........................................................

ေ၀းေနေပမဲ႔…အနီးဆံုးမွာရွိေနတဲ႔… သူ
အေမွာင္ထဲကို ၀င္သြားမလိုျဖစ္ေနတဲ႔ကိုယ္႔ကို…ဆြဲထုတ္ခဲ႔တဲ႔…သူ
ခံယူခ်က္ခ်င္း မတူညီေပမဲ႔…နားလည္မွဳေပးႏိုင္တဲ႔….သူ
ၾကီးျပင္းလာတဲ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းမတူေပမဲ႔…. ရည္မွန္းခ်က္တူတဲ႔… သူ
ျပသနာ မ်ိဳးစံုတတ္ေပမဲ႔… လက္တြဲ မျဖဳတ္ႏိုင္တဲ႔… သူ
ဆိုးသမွ်ကို သည္းခံ ႏိုင္တဲ႔… သူ
လိုအပ္တယ္ဆိုရင္ အနားကိုခ်က္ခ်င္းေရာက္လာတတ္တဲ႔… သူ
က်န္းမာေရးနဲ႔ ပါတ္သတ္လာရင္ အရမ္းစိတ္ပူတတ္တဲ႔…သူ
ကိုယ္နဲ႔ ပါတ္သတ္ျပီး… မ်က္ရည္က်တတ္တဲ႔…သူ
နားမလည္တာ ရွိရင္ အေသးစိတ္က အစရွင္းျပေပးတတ္တဲ႔… သူ
ကေလးတစ္ေယာက္လို ပံုျပင္ေတြနဲ႔ပါ…သြန္သင္ေပးတတ္တဲ႔..သူ
သူ႔ကို ပိုင္ဆုိင္ထားရတာလည္း ဘုရားေပးတဲ႔ လက္ေဆာင္တစ္ခုပါပဲ….
See You At The Top!

...........................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!.........................................................

ဘာေတြပဲ လုပ္လုပ္.. ကိုယ္႔ေနာက္မွာ အျမဲရပ္တည္ေပးတဲ႔.. သူ
မွားမွား မွန္မွန္ ကိုယ္႔ဘက္ကေန ေနေပးတဲ႔သူ…..
ျဖစ္လာသမွ် ျပသနာေတြကို မွ်ေ၀ခံစားေပးတဲ႔… သူ
ရင္ဖြင္႔သမွ်ကို မညည္းမညဴနားေထာင္ေပးတဲ႔…သူ
ျပသနာတက္လာတိုင္းလည္း အေျပးအလႊား ေျပးလာတတ္တဲ႔..သူ….
၀မ္းနည္းစရာ ၀မ္းသာစရာ အားလံုးကို မွ်ေ၀ခံစားေပးတဲ႔.. သူ
ကိုယ္နဲ႔ပါတ္သတ္လာရင္ ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္တဲ႔ပံုစံကေန… စြာတတ္တဲ႔.. သူ
ရည္မွန္းခ်က္ခ်င္း မတူေပမဲ႔…. ေဘးနားမွာ လုိအပ္တိုင္း အျမဲရွိေနတတ္တဲ႔…သူ
သူ႕ရဲလိုအပ္ခ်ိန္တိုင္းမွာလည္း အနားမွာရွိေနေအာင္ၾကိဳးစားေပးခဲ႔ဖူးတယ္…..
ေ၀းေနေပမဲ႔… ဘယ္အခ်ိန္ပဲ ျပန္ေတြ႕ေတြ႕ ေႏြးေထြးတဲ႔ဆက္ဆံေရး ရွိတဲ႔… သူ
ေအာင္ျမင္မွဳတိုင္းကို သ၀န္တိုမွဳ ကင္းစြာနဲ႔ ဂုဏ္ယူတတ္တဲ႔...သူ
အနားမွာ နင္ရွိေနဖို႔… ငါ႔ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး လိုအပ္ေနမွာပါ…..
သူ႔ကိုယ္စားအရုပ္ကေလးကို ေပးလိုက္တယ္... သူအြန္လိုင္း အျမဲမလာႏိုင္လို႔တဲ႔.....

13.2.2009

ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၃ မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႕ပါ။
၁၉၁၅ ေရွ႕ေနဦးဖာသား၊
ဇာတိနတ္ေမာက္ မေကြးခရိုင္
သိၾက မ်ားခုတိုင္၊
ၾကံ့ၾကံ့ခုိင္တဲ့ဇာနည္ဘြား၊
မိခင္ေဒၚစုသား.......။

၁၉၄၇ ေျပာင္းၾကြ တမလြန္၊
မ်က္ရည္သြန္လုိ႕ ဘ၀င္ညွိဳး
ဇူလုိင္တစ္ဆယ့္ကိုး........။

ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဒို႕ဖခင္၊
ေကာင္းေစခ်င္တဲံမွာစကား၊
ငါတုိ႕မေမ့အား......။

ျပည္ေထာင္လြတ္ေရး ၾကိဳးပမ္းေအာင္
ျပည္ခ်စ္ဒို႕ေခါင္းေဆာင္၊
ဆိုရွယ္လစ္ေဘာင္ လမ္းစဥ္မ်ား
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခ်မွတ္သြား.......။

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ Forward Mail ကေနပို႔လိုက္လို႔ပါ...ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါေနာ္...
ေအာင္ဆန္းေပးတဲ့ ျမန္မာျပည္

အရပ္ပုပု
မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကုတ္
ပိုသီပတ္သီ အညာသား။

ဘီေအေက်ာင္းသား
စကားမေျပာ
ေျပာရင္မရပ္
ညႇင္းသိုးသိုး အ႐ိုးခံ
ေခါင္းအမာဆံုး
ဇြဲအရွိဆံုး
စိတ္ဓာတ္အျပင္းထန္ဆံုး လူသား။

သူမသိ နားမလည္တာေတြကအမ်ားသား
ေရမကူးတတ္ဘူး
စက္ဘီးမစီးတတ္ဘူး
စႏၵရားမတီးတတ္ဘူး
သီခ်င္းေကာင္းေကာင္း နားမေထာင္ခဲ့ရဘူး
မိန္းမ မပိုးတတ္ဘူး။

ဘိလပ္ျပန္သန္းကို ေမရွင့္သီခ်င္း ဆိုခိုင္းခဲ့သူ
ခ်စ္ရတဲ့နာစ့္မေလးၾကည္ကို လူငွားနဲ႔ ပိုးခဲ့ရသူ
ဗြီအိုင္ပီဆိုတဲ့ စာတန္းကို အလြန္စက္ဆုပ္ရြံရွာသူ
လမ္းေဘးမွာ ေက်ာက္ေက်ာေရေသာက္တဲ့ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္
မဂၤလာေဆာင္မွာ ခဲဖိုးေတာင္းတာ နားမလည္တဲ့သူ။

လြတ္လပ္ေရးကိုစဥ္းစားရင္း စစ္ဖိနပ္ေျပာင္းျပန္စီးတဲ့သူ
လြတ္လပ္ေရးကိုစဥ္းစားရင္း ဆံပင္ညႇပ္မၿပီးခင္ ထထြက္သြားတဲ့သူ
ေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႔ လမ္းမွာတားတဲ့ ရြာသားေတြနဲ႔
အတူလမ္းေဘးမွာအေၾကာ္စားတဲ့ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္
သူ႕ ကုိယ္သူ ျပည္သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ခံယူတဲ့ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္
- ၾကည္... ပဲျပဳတ္နဲ႔ နံျပားရရင္ စားခ်င္တယ္ - ဆိုတဲ့
မိန္းမကို မနက္စာျပင္ခိုင္းတဲ့ သူ႕ ရဲ႕ ကမၻာေက်ာ္စာ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္အဆင့္ရဲ႕ အမွားနဲ႔ သာမန္ရဲေဘာ္အဆင့္ရဲ႕ အမွန္ကို
ကြဲကြဲျပားျပားသိတဲ့သူ
လူငယ္ဘ၀၊ လူ႕ ဘ၀ရဲ႕ စည္းစိမ္အရသာေတြ
ခံစားဖို႔ အခ်ိန္မရခဲ့တဲ့သူ
သူ႕ ျဖတ္သန္းမႈမွာ
လြတ္လပ္ေရးဆိုတာတစ္ခုတည္းနဲ႔
ပကတိ႐ိုးရွင္းသန္႔စင္ခဲ့တဲ့သူ
သူ႔ကို
ဒဂုန္တာရာက ကင္ပြန္းတပ္
ေအာင္ဆန္း သို႔မဟုတ္ အ႐ိုင္းတဲ့။

လုပ္သက္က ခပ္ႏုႏု
ေက်ာင္းသားေပါက္စ
သခင္ေပါက္စ
စစ္သားေပါက္စ
ႏိုင္ငံေရးသမားေပါက္စ
ဘ၀ေတြက အဖံုဖံု
အသက္က ၃၀ မရွိတရွိ။

ဒီေအာင္ဆန္း လက္ေတာက္ေလာက္ေလးကို
ဘာ့ေၾကာင့္
ေနမ၀င္အင္ပါယာၾကီး ဒူးေထာက္ခဲ့ရပါသလဲ...။

တကယ္ဆိုေတာ့
ငါတို႔ေအာင္ဆန္းက
နယ္နယ္ရရမဟုတ္ -
႐ိုးသားတဲ့ျမန္မာေတြထက္
ပို႐ိုးသားတဲ့ေအာင္ဆန္း
သတၱိေျပာင္တဲ့ ျမန္မာေတြထက္
ပိုသတၱိရွိတဲ့ ေအာင္ဆန္း
စြန္႔လႊတ္ရဲတဲ့ ျမန္မာေတြထက္
ပိုစြန္႔လႊတ္ျပတဲ့ ေအာင္ဆန္း၊
ဒီလိုေအာင္ဆန္း
သူ႕ ေသြးသားအ႐ိုးအခ်ဥ္ေတြအားလံုး
လြတ္လပ္ေရးတစ္ခုတည္းနဲ႔အၿပီး
စုစည္းတည္ေဆာက္ျပတဲ့ ေအာင္ဆန္း
တကယ့္အ႐ိုးခံ ေအာင္ဆန္းေပါ့။

ဒီေအာင္ဆန္းကို
လြတ္လပ္ေရးလမ္း၀မွာ ဘြားကနဲ ျမင္လိုက္ရ႐ံုပဲ
ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ဆရာေတြ မႈိင္း၊ ျမ၊ ခ်ိဳတို႔ကအစ
- ငါတို႔ အားကိုးပါရေစ - ဆိုလာၾက၊
ေရွးဘိုးဘြားမိဘျပည္သူေတြက
- ငါတို႔ ကိုကယ္မယ့္ မင္းေလာင္းေပၚၿပီ - ၿပံဳးေပ်ာ္ၾက
လူငယ္ေသြးေသာက္ျမန္မာေတြက
- ငါတို႔ စြန္႔ပါရေစ - ဆိုၿပီး ေရွ႕ထြက္လာၾက
စုၾက၊ ႐ံုးၾက၊ စည္းလံုးၾက။

တကယ့္ဗမာေတြ
မဟာေအာင္ဆန္းအေနာက္က
ျပည္သူ႕ ဒီလႈိင္းလံုးၾကီးေတြရဲ႕
တ၀ုန္း၀ုန္း ႐ိုက္ခတ္သံဟာ
အဲဒီအခ်ိန္က ၀ိတိုရိယဘုရင္မၾကီးကိုေတာင္
အိပ္မက္ေတြ ေအးခဲေစခဲ့သေပါ့။

ေအာင္ဆန္းေရွ႕ ေရာက္ရင္
ရွမ္းေတြက ရွမ္းစကားမဆိုၾက
ကခ်င္ေတြကလည္း ကခ်င္စကားမဟၾက
ေအာင္ဆန္းကို ယံုၾကည္စြာနဲ႔
သူတို႔ သခင္အျဖစ္ သိမွတ္ျပဳၾက
အားလံုးေသာ တိုင္းရင္းသားေတြ။

ဒီျပည္လံုးကြၽတ္အားကို
စုစည္းႏုိင္ခဲ့လိုလည္း
အဂၤလိပ္ေတြက ဒီေအာင္ဆန္းလက္ေတာက္ေလာက္နဲ႔
တစ္စားပြဲထဲ ၀ိုင္းခဲ့ၾကေပါ့
အကင္းပါးသူေတြပီပီ
မတိုက္မီက ႐ံႈးေနတဲ့ ဒီစစ္ကို
ဒင္းတို႔ မတိုက္၀ံ့ၾက
မ်က္ႏွာမပ်က္ ေအာင္ျမင္စြာ ဆုတ္ခြာမယ့္လမ္းကို
သူတို႔ ေရြးခဲ့ၾက
ေအာင္ဆန္းနဲ႔အေတြ႕ မွာ။

ယံုၾကည္အားကိုးတဲ့ မ်က္လံုးေပါင္း သန္း ၆၀
ေအာင္ဆန္းမွာ ရွိတယ္
လြတ္လပ္ေရးကို တ႐ႈိက္မက္မက္ေတာင့္တတဲ့ ႏွလံုးသားသန္း ၃၀
ေအာင္ဆန္းမွာရွိတယ္
ေအာင္ဆန္းေသဆို ေသျပ၀ံ့တဲ့သူ
ေအာင္ဆန္းမွာ တျပည္လံုးရွိတယ္
ဒီ မ်က္လံုးႏွလံုးအသက္ ဗို႔ အားသိန္းသန္းခ်ီ မီးဆလိုက္အားေတြနဲ႔
ေနမ၀င္အင္ပါယာကို ျပတ္ျပတ္သားသား လွမ္းထိုးလိုက္တဲ့အခါ
အေျခာက္တိုက္ ဘ၀င္ျမင့္ေနသူေတြ
အားလံုး အရည္ေပ်ာ္သြားခဲ့ၾက။

ဘယ္ရာဇ၀င္မွာ ခင္ဗ်ားတို႔ ေတြ႕ ဘူးလဲ။
ဂ်ပန္ဆိုတာ မႏူးမနပ္မဟုတ္ဘူး။
အဂၤလိပ္ဆိုတာက ေ၀လာေ၀း
သူငယ္ႏွပ္စားမဟုတ္။
ဒင္းတို႔ေတြေတာင္ ရေအာင္ စည္း႐ံုးႏိုင္တဲ့သူ
ေအာင္ဆန္း။

ဒီေအာင္ဆန္းက စစ္ကို မလို
ဒါေပမဲ့

ရရင္ရ မရရင္ခ် ဆိုတာ ေအာင္ဆန္း၀ါဒ
လြတ္လပ္ေရးကို အျမန္ဆံုးလိုခ်င္ေနတဲ့
အဲ့ဒီအခ်ိန္ ျပည္သူေတြရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ ကိုယ္စားလွယ္
ငါတို႔ ေအာင္ဆန္းေပါ့။

ေအာင္ဆန္း
ဒီအခ်ိန္ဆို
၉၃ ႏွစ္ရွိၿပီ
ေအာင္ဆန္းေျပာမယ္
အဘိုးရဲ႕ စကား နားေထာင္...။

- မေမ့နဲ႔
မင္းတို႔
ကေန႔ ရွဴေနတဲ့ ေလဟာ
ငါတို႔
မေန႔က ေခြၽးစက္ေတြဆိုတာ၊
မေမ့နဲ႔
မင္းတို႔
ျမန္မာဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကိုရဖို႔
ငါတို႔
ဘံုးေဘာလေအာ က်ဆံုးေပးခဲ့ရတာ၊
မေမ့နဲ႔
မင္းတို႔
ကမၻာ႔ေျမပံုေပၚတက္ႏိုင္ဖို႔
ငါတို႔
အေလာင္းေကာင္ေတြဆင့္ၿပီး ထမ္းတင္ေပးခဲ့တာ
မေမ့နဲ႔။

ျမန္မာလူမ်ိဳးတိုင္းမွာ
အေဖႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္
တစ္ေယာက္က
ကိုယ့္ေသြးသားအေဖ

က်န္တစ္ေယာက္က
ျမန္မာလူမ်ိဳးကို ေမြးေပးတဲ့အေဖ
ျမန္မာလူမ်ိဳးရဲ႕ အေဖ
ျမန္မာ့အေဖ
ေအာင္ဆန္းေပါ့။

က်ဳပ္အေဖနဲ႔အဖိုးဟာ ေအာင္ဆန္းသားေတြ
ေအာင္ဆန္းက က်ဳပ္အဖိုး
က်ဳပ္သားက ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ျမစ္ေပါ့
သူ႕ အဘိုးကို သူ လြမ္းတတ္ေနၿပီ
သူ႕ သားက်ရင္လဲ သူ႕ အေဘးနဲ႔
ေပးေတြ႕ ႏိုင္ဖို႔
အခုကတည္းက အေသအခ်ာ
က်ဳပ္ မွာထားရအံုးမယ္။

(ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအမွတ္တရ။ ေရးသားသူ - icy)။

Union Day of Myanmar

လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း(၆၂) ႏွစ္ေလာက္တုန္းက ရွမ္းျပည္နယ္ရဲ႕ မထင္မရွားျမိဳ႕ငယ္ေလးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အတူတူ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရး ရဖို႔အတြက္ အေရးပါတဲ႔ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ေလးကို ဒီလိုေန႔ေလးမွာလက္မွတ္ ထိုးခဲ႔ၾကတယ္။ လြတ္လပ္ေရး ရပီးတဲ႔ေနာက္ပိုင္းမွာ လည္း တိုင္းရင္းသားေသြးစည္းညီညြတ္မွဳကို ျပသတဲ႔ စာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ႔တဲ႔ေန႔ကို ႏိုင္ငံရဲ႕ အထြဋ္အျမတ္ေန႔တစ္ေန႔ အျဖစ္သတ္မွတ္ျပီး ျပည္ေထာင္စုေန႔ပြဲ ဆိုတာေတြကို ျပဳလုပ္ခဲ႔ၾကတယ္။ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းမွာလည္း ႏိုင္ငံေတာ္ အလံေလးေတြ လြင္႔ထူၾကတယ္။

မွတ္မိေသးတယ္.. တစ္ရက္ မူၾကိဳဆင္းခါနီး ဆရာမက ျပန္မလႊတ္ေသးဘဲ အားလံုးကို တန္းစီခိုင္းတယ္ေလ။ ျပီးေတာ႔မွ မနက္ျဖန္ဘာေန႔လဲ လို႔ေမးတယ္။ မီးငယ္တို႔ေတြကလည္း ျပည္ေထာင္စုေန႔ပါ လို႔ျပန္ေျဖၾကတယ္။ စိတ္အားထက္သန္စြာနဲ႔ေပါ႕။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ မနက္ျဖန္ မူၾကိဳပိတ္တယ္လို႔ ဆရာမတစ္ေယာက္က ေျပာထားလို႔ေပါ႕။ မူၾကိဳေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီး ေရာက္လာျပီးေတာ႔ ျပည္ေထာင္စုေန႔ ဘယ္လိုျဖစ္လာတယ္။ ဘာေၾကာင္႔ အထြဋ္အျမတ္ထားျပီး ႏိုင္ငံရဲ႕တရား၀င္ ရုံးပိတ္ရက္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ျဖစ္ရတယ္ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပတယ္။ ျပီးေတာ႔ ဒီေန႔ကို ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားသင္႔တဲ႔ အေၾကာင္းကို အခ်က္အလက္ေတြ နဲ႔ စီကာပတ္ကံုးေျပာျပတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ မနက္ျဖန္ အိမ္မွာလြင္႔ဖို႔ စကၠဴ အလံေလးေတြကို ကေလးတစ္ေယာက္စီကို ေပးတယ္။ ေပးရင္းနဲ႔လည္း ကိုယ္႔ႏိုင္ငံရဲ႕ အမွတ္အသားတစ္ခုျဖစ္တဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္အလံကို ေလးစားဖို႔လည္းေျပာျပပါတယ္။ သူမ်ားေတြအတြက္ေတာ႔ မသိဘူး။ မီးငယ္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ခုခ်ိန္ထိ အဲဒီစကားသံေတြက သံမွဳိလိုစြဲေနေသးတယ္။

ဘယ္မွာေနေန ဘာေတြလုပ္လုပ္ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ျမန္မာလို႔ အျမဲသတိရေနတယ္။ ကိုယ္လုပ္လိုက္တဲ႔ လုပ္ရပ္တစ္ခုေၾကာင္႔ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္နဲ႔ ကိုယ္႔လူမ်ိဳး သိကၡာက်မွာကို စိုးရိမ္မိတယ္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္လည္း သတိထားျပီးလုပ္တယ္။ ဘယ္လို အေၾကာင္းေၾကာင္႔ပဲ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာေနရပါေစ တစ္ေန႔ေန႔မွာေတာ႔ ျမန္မာျပည္ကိုျပန္လာခ်င္တယ္။

ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို ဖတ္ဖူးခ်င္ရင္ေတာ႔ ဒီမွာ သြားၾကည္႔လိုက္ပါ။
Link ကိုGoogle ကေနရွာေတြ႔မိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဘေလာ႔ေတြမွာလည္း သံုးထားတာေတြ႔ပါတယ္။

Welocme Trip to Dream World

Dream World ကိုထပ္သြားျပန္ပီ... ဘယ္ေတာ႔သြားသြားမရိုးႏိုင္တဲ႔ေနရာပါပဲ... ျပန္လာေတာ႔လူလည္း ကိုင္ရုိက္ထားတဲ႔အတိုင္းပဲ... ဒီတစ္ေခါက္ေတာ္ေတာ္ စံုေအာင္ စီးျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ပထမတစ္ေခါက္တုန္းက ေၾကာက္လို႔မစီးရဲတာေတြ အကုန္စီးခဲ႔တယ္...

Ko Kyaw Moe Lay

ဒီေန႔ စီနီယာလည္းျဖစ္ အစ္ကိုတစ္ေယာက္လိုေရာ ဆရာတစ္ေယာက္လိုပါ ခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ႔ အစ္ကို(ကိုေက်ာ္မိုးေလး) အူမၾကီးကင္ဆာနဲ႔ဆံုးသြားပါတယ္။ ကင္ဆာဆိုတာသိတာနဲ႔ ဆံုးသြားခ်ိန္ဟာ (၁)လေတာင္မၾကာလိုက္ပါပူး။ 2009 New Year ေရာက္ဖို႔ မိနစ္(၂၀)အလိုမွာ ေဆးရုံစတက္ျဖစ္တယ္။ ခုမရွိေတာ႔ဘူးတဲ႔။ AIT ကိုစေရာက္တဲ႔ေန႔က အစ္ကိုတို႔အိမ္မွာ ထမင္းစားတာကို မွတ္မိေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အစ္ကိုတုိ႔အိမ္က စားအိမ္ေသာက္အိမ္...ျပႆနာရွိရင္လည္း ဒီအစ္ကိုနဲ႔အစ္မကိုပဲ ေျပးေျပာ... အစ္ကိုနဲ႔ အစ္မ အတြက္၀မ္းသာစရာရွိရင္ လည္း ဒီလူပဲ... AIT မွာကေတာ႔ မိဘအိမ္ဆိုလည္း မမွားပါပူး။ ခ်င္းမိုင္ဘက္ကိုသြားတုန္းကလည္း အစ္ကိုတို႔မိသားစုနဲ႔ပဲေလ။ အစ္မက မန္းေလး ကြန္ပ်ဴတာတုန္းက စီနီယာ အစ္ကိုက AITမွာစီနီယာ။

ကံမေကာင္းခ်င္းေတြက အစုလိုက္အျပံဳလုိက္လာတတ္တယ္ေနာ္။ ဘာတစ္ခုမွကို အဆင္မေျပဘူး။

ဗီယက္နာမ္ေခါက္ဆြဲ

မနက္စာ စားတယ္ဆိုတာ AIT မွာေတာ္ေတာ္ခက္တဲ႔ အလုပ္ပါ...ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ မနက္အိပ္ရာထ ဖုိ႔ေတာ္ေတာ္ခက္လို႔ပါ... AITမွာသရဲမရွိပါပူး... ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ႔ညဘက္မွာ ေက်ာင္းသားေတြက မအိပ္လို႔ပါ.. ဒီေန႔သြားစားတယ္... ေနရမဲ႔ရက္က သိပ္မွ မက်န္ေတာ႔တာေလ.... စီနီယာရွိတုန္းကေတာ႔ အျမဲလိုလိုစားျဖစ္တယ္...ေနာက္ပိုင္း အိပ္ရာက ႏိုးမဲ႔လူမရွိေတာ႔ သြားမစားျဖစ္တာၾကာပီ..... စားခ်င္ရင္လည္း မအိပ္ပဲထိုင္ေစာင္႔... စားပီးမွ အိပ္ရာ၀င္မွပဲရမယ္...ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ ဆိုင္က (၇)နာရီဖြင္႔တယ္...(၈း၃၀)ေလာက္ဆိုရင္ ကုန္သြားပီ.... ဒီကလူေတြအိပ္တာက မနက္(၅)နာရီေလာက္မွ (၇)နာရီျပန္ထဖို႔ကလြယ္တဲ႔ကိစၥမွ မဟုတ္တာေနာ္... အဲဒီေတာ႔ မအိပ္ပဲနဲ႔ေစာင္႔ ေခါက္ဆြဲစားပီးမွ ပဲအိပ္ေတာ႔တယ္....ဟီး...

AIT မွာမနက္ေစာေစာ မီးငယ္တို႔ကိုေတြ႕ရင္ အေစာၾကီးထပါလား လို႔မေျပာနဲ႔ မွားသြားမယ္.... မအိပ္ရေသးတာ....အဟဲ... ေနာက္ပိုင္း အၾကီးေတြလည္း ခံရပါမ်ားလို႔ မီးငယ္တို႔ကိုေတြ႕ရင္ ဟဲ႔ မအိပ္က်ေသးပူးလား နင္တို႔ေတာ႔ ေန႔နဲ႔ည မွားေနပီဆိုပီး ေအာ္ေတာ႔တာပဲ... ေအာ္လည္း သိပ္မထူးပါပူး... ဌာနက ထံုးစံလိုျဖစ္ေနတာ CSIM ကမနက္သြားရင္သရဲေျခာက္မွာေၾကာက္ရတယ္...အစတုန္းကမွ Printerကတစ္လံုးပဲရွိတာ..ရွိတဲ႔တစ္လုံးကလည္း ညေန(၅)နာရီဆို ပိတ္ပီ...အဲဒီေတာ႔ Print သြားထုတ္ဖို႔မနက္ ေစာေစာ(၁၁)နာရီေလာက္ သြားၾကေသးတယ္...ခုေနာက္ပိုင္း Printer ကညလံုးေပါက္ထုတ္လို႔ရတာ တစ္လံုးထပ္တိုးလာေတာ႔ မနက္ဆိုဌာနထဲလူကိုမရွိတာ... ညဆိုရင္ေတာ႔ ပြဲေတာ္ၾကီးတမွ်ကိုစည္ကားတယ္...တကယ္ေျပာတာ...မီးငယ္ Supervisor ဆိုရင္ သူ႔တပည္႔ေတြ(မီးငယ္တို႔)ကိုေခၚေတြ႕တဲ႔အခ်ိန္က အေစာဆံုး မနက္(၂)နာရီ...ေနာက္က်ရင္ည(၇)နာရီ...အဟဲ..ဆရာတပည္႔လို႔ကိုမေျပာရပူး...

Happy Birthday Ma Ma Lai

မမေရ..ေမြးေန႔မွာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ.... မမရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္ေတြလည္းျပည္႔ပါေစ....
ညီမေလးႏွိပ္စက္သမွ်ကိုလည္း ဒီထက္သည္းခံႏိုင္ပါေစ... :D
အပ်ိဳၾကီးဘ၀ကလည္း ျမန္ျမန္ကြ်တ္ပါေစ.....

when he asked me one question!

ေက်ာင္းပီးရင္ ျပန္မွာလားဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းကို သူငယ္ခ်င္းေတြက ေမးၾကတယ္။ သူတို႔ေတြက သူတို႔ႏိုင္ငံကိုျပန္ၾကမွာေလ။ ငါမသိေသးပူး…မျပန္ျဖစ္ဖို႔မ်ားတယ္လို႔ ေျဖေတာ႔။ မင္းတို႔ ျမန္မာေတြက ကိုယ္႔တိုင္းျပည္ကို မခ်စ္ပူးတဲ႔။ မခ်စ္ပဲေနမလား။ မျပန္ခ်င္ပဲေနမလား။ ကိုယ္႔မိသားစု၊ ကိုယ္႔အသိုင္းအ၀ိုင္း ေတြကိုထားခဲ႔ပီး သူမ်ားႏိုင္ငံမွာေအာက္က်ခံပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္ပ႕မလား။ ဘယ္သူမွ မလုပ္ခ်င္ပါပူး။ မင္းတိုင္းျပည္က တကၠသိုလ္ေတြမွာ ဆရာျပန္လုပ္ေပါ႕တဲ႔။ ငါတို႔လည္း ဆရာျပန္လုပ္မွာတဲ႔။ တစ္ခြန္းပဲျပန္ေမးလိုက္တယ္ နင္တစ္လကို ေဒၚလာ(၅၀)ေလာက္နဲ႔ ေလာက္ေအာင္သံုးႏိုင္လား လို႔ေမးလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ႔ ဘာ Facilities မွမရွိတဲ႔ေတာထဲကို နင္သြားႏိုင္လား မိသားစုနဲ႔ခြဲပီးေတာ႔လို႔။ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံျပန္ရင္ေရာ..ကိုယ္ရလာတဲ႔ဘြဲ႔ တတ္လာတဲ႔ပညာနဲ႔ တန္တဲ႔လစာရလို႔လား…

ဘာကိုမွ ပုတ္ခက္လိုစိတ္မရွိပါပူး။ ဒါေပမဲ႔တစ္ခုႏွဳိင္းယွဥ္ျပခ်င္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြMaster ဘြဲ႔ရပီး ကြန္ပ်ဴတာCenterေတြမွာ အလုပ္၀င္ၾကတယ္။ စရရခ်င္း ျမန္မာေငြ သံုးေသာင္းေလာက္ရတယ္။ (အဲဒီလစာကလည္းေတာ္ေတာ္နဲ႔ မတက္ပါပူး)၊ တစ္လမွာ ရက္(၃၀)ရွိတယ္။ စားၾကည္႔လိုက္ တစ္ေန႔တစ္ေထာင္။ ကန္ထရုိက္ေတြမွာ အုတ္သယ္၊ သဲသယ္၊ မဆလာနယ္ တဲ႔အလုပ္သမား လစာက အေတြ႔အၾကံဳမရွိေသးတဲ႔ အသစ္ဆိုရင္ ျမန္မာေငြ (၈၀၀)က်ပ္ရတယ္။ သူ႔ထက္ အေတြ႔အၾကံဳနည္းနည္းပိုရွိတဲ႔လူက (၁၀၀၀)က်ပ္ရတယ္။ အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ဆိုရင္ တစ္ေန႔ကို(၁၂၀၀)ေလာက္ရတယ္။ အဲဒီေတာ႔ စဥ္းစားၾကည္႔ေလ… Educated တစ္ေယာက္နဲ႔ ကာယလုပ္သား(Non-Educated)ရဲ႕လစာက အတူတူပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ အဲဒါဆိုရင္ ကေလးေတြကို စာမသင္ခိုင္းေတာ႔ပဲ အုတ္၊သဲ ပဲသယ္ခိုင္းရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ကာမွာ Educated နဲ႔ Non-Educated တစ္ေယာက္ရဲ႕လစာက မတူပါဘူး။ အားလံုးသိတယ္ထင္ပါတယ္။ ရုိးရုိးဘြဲ႕နဲ႔မဟာဘြဲ႕ေတာင္ကြာပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ဘာလို႔ျမန္မာေတြႏိုင္ငံျခားမွာေနပီး အလုပ္လုပ္ၾကတယ္ဆိုတာသူတို႔ ေတြ (သူငယ္ခ်င္းေတြ)သေဘာေပါက္မွာပါ။ ဘယ္သူမဆို ကိုယ္႔တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္တာပါပဲ။ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္မွာေနခ်င္တာပါပဲ။ ေသခ်ာတယ္ တစ္ေန႔ေတာ႔ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္မွာပါ။

တစ္ခုထပ္ေျပာခ်င္တယ္… ဆည္၊တံတား၊ လမ္းအသစ္ေတြ ရွိေနတာနဲ႔ တိုင္းျပည္တစ္ခုကို တိုးတက္လာပီ ေျပာလို႔မရပါဘူး။ ျပည္သူေတြရဲ႕ GDP(Gross Domestic Product) or GDI(Gross Domestic Income)ကိုလည္းၾကည္႔သင္႔ပါတယ္။ ရုိင္းရုိင္းေျပာရရင္ တိုင္းျပည္မွာ ကြ်န္းသစ္၊ ဓါတ္ေငြ႔၊ ေက်ာက္သံပတၱျမားနဲ႔၊ ေရထြက္ပစၥည္းေတြရွိေနလို႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ GDP က အ၀စီိထိထိုးမက်သြားတာပါ။ အဲဒီသဘာ၀ သယံဇတေတြကလည္း အျမဲထြက္ေနမွာမဟုတ္ပါဘူး။ အခ်ိန္တန္ရင္ကုန္သြားမွပါ။ ကုန္သြားရင္ဘာလုပ္မလဲ။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ GDP ကအဆင္႔ (၁၁၄/၁၉၀)ရွိပါတယ္။
http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_GDP_(nominal)

ဘာရယ္မဟုတ္ပါပူး။ စိတ္ထဲမွာရွဳပ္ေနလို႔ခ်ေရးလိုက္တာပါ။

ၾကြားခ်င္လို႔ပါဗ်ိဳ႕.....

မမ၀ါ Tag ထားတာက ၾကာလွေနပီ ခုမွေရးျဖစ္လို႔ပါ။ မီးငယ္စုထားတဲ႔ ပစၥည္းေတြကေတာ႔ တျခားမဟုတ္ပါပူး။ Poohရုပ္ပါတဲ႔ ပစၥည္းေလးေတြပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ပစၥည္းေတြက ေမေမသိမ္းထားလို႔ ဓါတ္ပံုမရုိက္ႏိုင္လိုက္ပါဘူး။ ခုပစၥည္းေတြက မီးငယ္(၈)တန္းကတည္းကေနစုထားတာ ေတြပါ။ ၾကြားမိတာခြင္႔လြတ္ပါေနာ္...